Ο σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ) που συμβαίνει λόγω της χρόνιας ηπατικής νόσου είναι γνωστός ως ηπατογενής διαβήτης. Αν και η συσχέτιση του διαβήτη και της κίρρωσης του ήπατος περιγράφηκε πριν από σαράντα χρόνια, έχει ελάχιστα μελετηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ασθενείς που πάσχουν από αυτή την κατάσταση έχουν χαμηλή συχνότητα των παραγόντων κινδύνου του ΣΔ τύπου 2. Η επίπτωσή του είναι υψηλότερη στη χρόνια ηπατική νόσο ιογενούς, αλκοολικής και κρυπτογενούς αιτιολογίας. Η παθοφυσιολογία του σχετίζεται με ηπατική βλάβη, δυσλειτουργία του παγκρέατος, αλληλεπιδράσεις μεταξύ του ιού της ηπατίτιδας C (HCV) και των μηχανισμών του μεταβολισμού της γλυκόζης και γενετική ευαισθησία. Συνδέεται με αυξημένο ποσοστό ηπατικών επιπλοκών και ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα. Επίσης, μειώνει την παρατεταμένη ιολογική ανταπόκριση σε ασθενείς που έχουν μολυνθεί με HCV. Παρά αυτές τις ενδείξεις, η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία δεν αναγνωρίζει τον ηπατογενή διαβήτη. Επιπλέον, ο αντίκτυπος του ελέγχου της γλυκόζης στην κλινική έκβαση των ασθενών δεν έχει αξιολογηθεί. Η θεραπεία του διαβήτη μπορεί να είναι δύσκολη λόγω ηπατικής ανεπάρκειας και ηπατοτοξικότητας των αντιδιαβητικών φαρμάκων. Παρόλα αυτά, δεν έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα θεραπευτικές κατευθυντήριες οδηγίες. Οι συγγραφείς της συγκεκριμένης μελέτης παραθέτουν τους λόγους για τους οποίους νομίζουν ότι ο ηπατογενής διαβήτης μπορεί να είναι μία παραμελημένη παθολογική κατάσταση και εφιστούν την προσοχή στην ανάγκη για περισσότερη κλινική έρευνα σε διάφορους τομείς αυτής της ασθένειας.
Hepatogenous diabetes: Is it a neglected condition in chronic liver disease? Diego García-Compeán, José Alberto González-González, Fernando Javier Lavalle-González, et al.; World Journal of Gastroenterology (Mar 2016).