Αυτή η μελέτη είχε ως στόχο να διερευνήσει τις επιπτώσεις του αναστολέα της διπεπτιδυλικής πεπτιδάσης-4, σιταγλιπτίνη, και του διγουανιδίου μετφορμίνη στην έκκριση της ινσουλίνης και της γλυκαγόνης, καθώς και στα επίπεδα των ινκρετινών, σε Ιάπωνες ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, ανεπαρκώς ελεγχόμενο με ινσουλίνη ως μονοθεραπεία. Πρόκειται για μία τυχαιοποιημένη, ανοιχτή, μελέτη παράλληλων ομάδων, στην οποία εντάχθηκαν 25 άτομα. Έντεκα ασθενείς (με γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη [HbA1c] 8,40 ± 0,96%) και 10 ασθενείς (με γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη [HbA1c] 8,10 ± 0,54%) υπό ινσουλίνη ως μονοθεραπεία, ολοκλήρωσαν τη θεραπεία 12 εβδομάδων με σιταγλιπτίνη (50 mg) και μετφορμίνη (750 mg), αντίστοιχα. Πριν και μετά την αγωγή, κάθε ασθενής υποβλήθηκε σε δοκιμαστικό γεύμα ανοχής. Οι μειώσεις της HbA1c ήταν παρόμοιες σε ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με σιταγλιπτίνη (0,76 ± 0,18%) και μετφορμίνη (0,77 ± 0,17%). Στην ομάδα της σιταγλιπτίνης, η γλυκόζη κατά τη διάρκεια της δοκιμής ανοχής γεύματος μειώθηκε και συνοδεύτηκε από αύξηση της συγκέντρωσης του ενεργού GLP-1 και του ενεργού GIP. Τα επίπεδα του C-πεπτιδίου ήταν αμετάβλητα, ενώ οι αποκρίσεις γλυκαγόνης κατεστάλησαν σημαντικά (-7,93 ± 1,95% της αρχικής τιμής). Στην ομάδα της μετφορμίνης, τα επίπεδα του C-πεπτιδίου αυξήθηκαν ελαφρώς, αλλά οι αποκρίσεις γλυκαγόνης παρέμειναν αμετάβλητες. Τα στοιχεία μας δείχνουν ότι η σιταγλιπτίνη και η μετφορμίνη ασκούν διαφορετικές επιδράσεις στην έκκριση της γλυκαγόνης και της ινσουλίνης. Η καταστολή της γλυκαγόνης που παρατηρείται με τη σιταγλιπτίνη θα μπορούσε να είναι ένας από τους παράγοντες βελτίωσης του ελέγχου της γλυκόζης στο αίμα σε ασθενείς που δεν ελέγχονται επαρκώς με τη θεραπεία με ινσουλίνη.
Addition of sitagliptin or metformin to insulin monotherapy improves blood glucose control via different effects on insulin and glucagon secretion in hyperglycemic Japanese patients with type 2 diabetes; Yuichiro Otsuka, Suguru Yamaguchi, Asami Furukawa, et al.; Endocrine Journal (Oct 2014)