Η παθοφυσιολογία του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 επιφέρει αυξημένο κίνδυνο καρκίνου. Κάθε αντιδιαβητικό φάρμακο μπορεί να αλλάξει αυτό τον κίνδυνο είτε με ευνοϊκό είτε με δυσμενή τρόπο. Αυτό το άρθρο περιγράφει τη σχέση μεταξύ διαβήτη και καρκίνου, τους διαφορετικούς διαθέσιμους παράγοντες για τη θεραπεία του διαβήτη και τον κίνδυνο καρκίνου που συνδέεται με αυτές τις θεραπείες.
Η εξωγενής ινσουλίνη, τα εκκριταγωγά ινσουλίνης και οι θεραπείες που βασίζονται στην ινκρετίνη, είναι υπό έλεγχο, λόγω των δυνητικών επιδράσεων τους στην ανάπτυξη του καρκίνου σε έναν πληθυσμό ασθενών που ήδη βρίσκεται σε κίνδυνο.
Προς το παρόν, δεν διαθέτουμε επαρκή στοιχεία για τον κίνδυνο του καρκίνου από φάρμακα κατά του διαβήτη. Ασθενείς με προσωπικό ιστορικό καρκίνου της ουροδόχου κύστης θα πρέπει να αποφεύγουν την πιογλιταζόνη και όσοι είχαν καρκίνο του παγκρέατος θα πρέπει να αποφεύγουν θεραπείες που βασίζονται στην ινκρετίνη έως ότου καταστούν διαθέσιμα οριστικά κλινικά δεδομένα.
Ασθενών με προσωπικό ή οικογενειακό ιστορικό μυελοειδούς καρκίνου του θυρεοειδούς ή πολλαπλή ενδοκρινή νεοπλασία τύπου 2, δεν πρέπει να λαμβάνουν glucagon-like peptide-1 receptor agonists. Αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει πιθανόν να αποφεύγονται και σε ασθενείς με προσωπικό ιστορικό διαφοροποιημένου καρκινώματος του θυρεοειδούς.
Λαμβάνοντας υπόψη τις συσχετίσεις μεταξύ σακχαρώδη διαβήτη και κακοήθειας, π προσυμπτωματικός έλεγχο του καρκίνου είναι ιδιαίτερα σημαντικός.
Diabetes therapy and cancer risk: Where do we stand when treating patients? Grace E. Ching Sun, Sangeeta R. Kashyap, Christian Nasr, Cleveland Clinical Journal of Medicine (Oct 2014)