Τα άτομα με μακροχρόνιες μη μεταδοτικές ασθένειες, όπως χρόνια αναπνευστική νόσο, καρδιαγγειακή νόσο (CVD) και διαβήτη, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν μια πάθηση ψυχικής υγείας. Μια νέα μελέτη παρατήρησης που παρακολούθησε πάνω από 1 εκατομμύριο Σουηδούς κατοίκους διαπίστωσε ότι η ύπαρξη ψυχιατρικής πάθησης αύξησε τον κίνδυνο θανάτου σε άτομα με μη μεταδοτικές ασθένειες. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι η μελέτη τους θα βοηθήσει στον έλεγχο της ψυχικής υγείας και στη θεραπεία για άτομα που ζουν με μη μεταδοτικές ασθένειες.

Οι μη μεταδοτικές ασθένειες, οι οποίες είναι καταστάσεις που δεν οφείλονται σε κάποιο παθογόνο, επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) εκτιμούν ότι κάθε χρόνο, αυτές οι παθήσεις – συμπεριλαμβανομένων των χρόνιων αναπνευστικών παθήσεων, του διαβήτη και της καρδιαγγειακής νόσου – προκαλούν 41 εκατομμύρια θανάτους σε όλο τον κόσμο. Οι μη μεταδοτικές ασθένειες έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στον οργανισμό και γι’ αυτό μπορούν να έχουν βαθιά επίδραση στην ψυχική υγεία ενός ατόμου, σύμφωνα με έρευνα. Για παράδειγμα, τα άτομα που ζουν με διαβήτη διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν άγχος, κατάθλιψη και διατροφικές διαταραχές. Επιπλέον, τα άτομα με καρδιαγγειακή νόσο έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να βιώσουν χρόνιο στρες, διαταραχές της διάθεσης, άγχος και διαταραχή μετατραυματικού στρες. Ομοίως, τα άτομα που έχουν χρόνια αναπνευστική νόσο διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν άγχος και διαταραχές της διάθεσης.

Ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο έδειξε ότι ο κίνδυνος θνησιμότητας μεταξύ των ατόμων που ζουν με μια μη μεταδοτική ασθένεια υπερδιπλασιάζεται εάν έχουν επίσης ψυχιατρική πάθηση. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η βελτίωση της αξιολόγησης, της θεραπείας και της παρακολούθησης ατόμων με ψυχιατρικές παθήσεις θα μπορούσε να βοηθήσει στη μείωση του κινδύνου θνησιμότητας για τα άτομα με χρόνιες μη μεταδοτικές ασθένειες. Τα ευρήματα της μελέτης εμφανίζονται στο περιοδικό PLOS Medicine.

Κατά τη διάρκεια της μελέτης, οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα από 1.074.222 άτομα που γεννήθηκαν μεταξύ 1932 και 1995. Από τους συμμετέχοντες, 255.579 είχαν διαβήτη, 249.825 είχαν χρόνιες αναπνευστικές παθήσεις και 568.818 είχαν καρδιαγγειακή νόσο. Οι ερευνητές εντόπισαν επίσης ψυχιατρικές διαταραχές χρησιμοποιώντας ιατρικά αρχεία. Οι διαταραχές περιελάμβαναν κατάθλιψη, διαταραχές διάθεσης, διαταραχή χρήσης αλκοόλ, διαταραχή κατάχρησης ναρκωτικών, αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές προσωπικότητας, διπολική διαταραχή και σχιζοφρένεια. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης, πάνω από το ένα τέταρτο των συμμετεχόντων είχαν συνυπάρχουσα διά βίου διάγνωση ψυχιατρικής διαταραχής.

Στο τέλος της μελέτης, η Δρ Fazel και η ομάδα της διαπίστωσαν ότι μέσα σε 5 χρόνια από τη διάγνωση μιας μη μεταδοτικής ασθένειας, περίπου το 7% των συμμετεχόντων πέθαναν από οποιαδήποτε αιτία. Βρήκαν επίσης ότι το 0,3% της ίδιας ομάδας αυτοκτόνησε. Οι ερευνητές συσχετίζουν τη συννοσηρότητα με ψυχιατρικές διαταραχές με υψηλότερη θνησιμότητα από όλες τις αιτίες. Τα άτομα με χρόνια αναπνευστική νόσο και ψυχιατρική συννοσηρότητα είχαν ποσοστό πρόωρου θανάτου 15,4%, σε σύγκριση με 5,5% σε άτομα που είχαν μόνο χρόνια αναπνευστική νόσο.

Ομοίως, τα άτομα με καρδιαγγειακή νόσο και ψυχιατρική συννοσηρότητα εμφάνισαν ποσοστά πρόωρης θνησιμότητας 21,1%, σε σύγκριση με 9,1% για τα άτομα χωρίς συννοσηρότητα με ψυχιατρικές διαταραχές.

Οι συγγραφείς της μελέτης διαπίστωσαν επίσης ότι το ποσοστό αυτοκτονιών ήταν υψηλότερο σε άτομα ψυχιατρική συννοσηρότητα. Ειδικότερα, τα άτομα με καρδιαγγειακή νόσο και ψυχιατρική συννοσηρότητα εμφάνισαν ποσοστά αυτοκτονίας 1,6%, σε σύγκριση με ποσοστό αυτοκτονίας 0,1% σε άτομα με καρδιαγγειακή νόσο χωρίς ψυχιατρική συννοσηρότητα.